در یکی از روزهای سرد ماه ژانویه و در یکی از محلات فقیرنشین در شهر واشنگتن سيتي صبح زود که مردم آن منطقه که اکثرا یا کارگر معدن بودند و یا صاحب مشاغل سیاه از خانه هایشان بیرون زدند تا یک روز پر از رنج و مشقت دیگر را آغاز کنند٬ زنان و مردانی که تفریح و لذت در زندگیشان نامفهوم بود

 و به قول معروف آنها زندگی نمی کردند بلکه به اجبار زنده بودند تا ریاضت بکشند که نمیرند.

آن روز نیز آن مردم بینوا در حالی که خیلی هایشان کارگر روزمزد بودند و نمی دانستند آیا امشب هم با چند دلار به خانه بازمی گردند و یا باید با دست خالی به خانه های نکبت زده شان بروند و از فرزندانشان خجالت بکشند خود را برای روزی مشقت بار آماده می کردند که ناگهان صدای ویولن زیبایی از گوشه یک خرابه به گوش رسید .

آوای ویولن آنقدر زیبا و مسحور کننده بود که پای آن مردم فقیر از رفتن باز ماند اکثرا آنها  با اینکه می دانستند اگر دیر برسند جریمه می شوند بدون توجه به این مشکل در آن خرابه که اندازه یک سالن کنسرت بود جمع شدند و حدود دو ساعت و نیم با گوش دادن به آن آهنگهای زیبا و استثنایی اشک ریختند خندیدند به خاطراتشان فکر کردند و سرانجام نیز ویولونیست خیابانی که مردی 35 ساله بود کارش تمام شد ویولن خود را برداشت و آماده رفتن شد.

 اما در همین حال و احوال تشویق بی امان مردم  همه آنها را به صف کرد و به همگی که حدود 300 نفر بودند نفری 5 دلار داد و سپس درحالی که برای آنان بوسه می فرستاد سوار تاکسی شد و رفت تا مردمان فقیر از فردا  این ماجرا را همچون افسانه به دوستانشان بگویند اما در آن روز هیچکس نفهمید ویولونیست 35 ساله کسی نیست جز جاشوا بل یکی از بهترین موسیقی دانان جهان که 3 روز قبل بلیت کنسرتش هرکدام 100 دلار به فروش رفته بود.

 فردای آن روز جاشوا به یکی از دوستانش که از این موضوع با خبر شده بود گفت من فرزند فقرم آن روز وقتی در کنسرت فقط مردم ثروتمند را دیدم از خودم خجالت کشیدم که فقیران را از یاد برده ام به همین خاطر به آن محله فقیرنشین رفتم و همان کنسرت دو ساعت و نیمه را تکرار کردم بعد هم وقتی یادم آمد اکثر آنها به خاطر من باید جریمه شوند  تمام پولی را که از کنسرت نصیبم شده بود را میان آنها تقسیم کردم و چقدر هم لذت بردم.

دوستان عزيز نتيجه گيري كه مي خواستم از مطلب بالا انجام بدم مزمونش فراموش نكردن خود بود.

بسياري از ما شايد اول بايد به خودم بگم در بسياري از لحظه ها گذشته ي خودم را فراموش و به باد مي سپارم هركسي براي انچه كه الان دارد روزي سختي و رنجي متحمل شده وهمچنان در تحمل ان به سر مي برد.

و بايد دانست هيچ اساني بدون تلاش ميسر نمي شود.

صحبت ديگر در ان است بسياري از ما مثل خود من عادت كرده ايم حال و هواي بعضي از مراسم روحاني را به خود بگيريم و اشكهايمان فقط براي ظواهر ماجرا باشد.

اگر كسي حقانيت چيزي رو قبول دارد بايد درون مايه ي ان چيز و اهداف ان شخصيت رو نيز بنگرد. مثلا اشخاص بزرگي همچون محمد ابن عبدالله و علي ابن ابي طالب و ائمه اطهار بعد از ان ها همگي سمبل هاي يك مسلمان هستند .

شريعتي در همين مزمون نكاتي را به اشاره مي گزارد:

حسين بيشتر از اب تشنه ي لبيك بود افسوس كه به جاي افكارش زخم هاي تنش را نشانه رفتيم.

و متاسفانه بسياري از ادم ها و دولت ها از اين مقوله استفاده و بيشتر سبب زايل شدن بسياري از اين حقيقت ها شدند.

ما همچنان به سكوت حرمت گزينيم تا زماني كه راه كار و كلمه ي بهتري بجايش درون خيالمان يافت شود.

بازم از تمام عزيزاني كه لطف مي كنند و وبلاگ منو با نظر هاي زيباشون گلباران مي كنند ممنونم.

راستي دوستان به اهنگ وبلاگ و پروفايل نيزتوجه كنيد در نظر من كه زيباست در نظر شما نمي دانم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اميد است جامعه ي ايران و فر هنگ ايراني روزي در تمام جهان حرف اول را بزند .

 با تشكر

دوستار نظرات شما حتي شده يك كلمه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟